multimedia, ποτέ ξανά

με αφορμή μια σύντομη κουβέντα στο αυτοκίνητο με τον Δημήτρη Συκιά



Βλέποντας αυτήν την ζωγραφιά αφουγκράζομαι τον ήχο της μαγικής τελετουργίας: το ρυθμικό χτύπημα των πελμάτων, τις ανάσες και τις μαγικές συλλαβές, τον κρότο από τα κοντάρια πού όλα μαζί χτυπούν το δάπεδο της σπηλιάς, τον βόμβο από τις χορδές δεκάδων τόξων καθώς οι χορευτές τις κρούουν ρυθμικά με τα βέλη....

Κι αν φανταστώ στη μέση του χορού ένα ξόανο, τότε όλες οι τέχνες οι καλές οι θυγατέρες της μαγείας, συλλειτουργούν, η ζωγραφική, η γλυπτική, η μουσική, ο χορός, η ποίηση, θεραπαινίδες για χρόνια της θρησκείας, που υπήρξε ο προπλασμός του θεάτρου .... κι όταν με τη φαντασία μου αλλάζω γωνίες, εστιάζω, απομακρύνομαι, κοιτάζω από ψηλά, σαν μέσα σ' όνειρο, τότε και τον κινηματογράφο κι όλα τα φανταχτερά παιδιά του προτυπώνω.

Την αθανασία που η μνήμη χαρίζει, η ζωγραφική και η γλυπτική μοιάζουν να την περιφρονούν, έχοντας αποθέσει τις ελπίδες τους για μακροημέρευση των δημιουργημάτων τους στην αντοχή των υλικών. Πρώτες-πρώτες αποχωρίστηκαν τις άλλες τέχνες, αυτονομήθηκαν και παραλλήλως απέκτησαν το προνόμιο της πολυθεσίας: από την τελετουργική πράξη έως την διακόσμηση χώρων.

Σφιχταγκαλιασμένες σαν τρεις ορφαναί πορεύονταν η μουσική, ο χορός, και η ποίηση, μέχρι που η ποίηση μετά από ραδιουργόν συμφωνία με τη μουσική, γίνεται ραψωδία κι ύστερα λυρική και κάνουνε καριέρα χωριστή, αναγκάζοντας τον χορό να περιπέσει στην ανάγκη τους. Μα κι ο χορός, γνωρίζοντας την άπιστη φύση της μουσικής, της πρότεινε μια νύχτα πανηγυριού: "παίζε εσύ πάνω στα βήματα σα να τραγουδάς, και τι ανάγκη έχουμε τα λόγια. Άσ'την απ' έξω, την έξυπνη...". Αλλά η ποίηση σου λέει: "μωρ' εγώ έχω το νόημα, κάνω καριέρα και μονάχη μου". Κι η μουσική πονηρεύεται: "εγώ θα παίζω για να χορεύεται η μια και να τραγουδιέται η άλλη; έχω να πω εγώ ιστορίες, που όπως θέλει ο καθένας τις φαντάζεται...". Ο χορός έμεινε σύξυλος, σαν το ξόανο της φωτογραφίας. Σύξυλος δυό φορές. Μια που μόνος του δίχως τραγούδι ή σκοπό δεν μπορούσε να σταθεί και δυό που δίχως αυτά δεν τον θυμότανε κανείς. Γιατί οι λογιστές του βασιλιά, αυτοί που βρήκαν τη γραφή, αν και δεν το 'χαν αρχικό σκοπό, απάλλαξαν πρώτα την ποίηση από τα δεσμά της απομνημόνευσης, κι αργότερα και τη μουσική.

Οι θρησκευτικές τελετές, το θέατρο και τώρα ο κινηματογράφος και τα παιδιά του τα λεγόμενα μουλτιμίντια, συνάζουνε κατά καιρούς τις τέχνες τις καλές, που ωστόσο έχοντας μάθει στην αυτονομία, (εσχάτως κι ο χορός αφού απέκτησε πρώτα σημειογραφία, αναζήτησε την αυθυπαρξία του μέσα στη σιωπή), ανεξαρτήτων βασιλείων αρχόντισες λοιπόν οι καλές τέχνες με δυσκολία απεκδύονται τας επισήμους χλαμύδας των και ενδύονται την δουλικήν τριχίνη φορεσιά για να δουλέψουν υπό τας διαταγάς, όχι σπανίως σατραπών, σκηνοθετών, ή υπερφύαλων συχνά (πολλάκις δε και αγραμμάτων) μουλτιμίντια μέικερς.

Κι ομολογώ, ότι την μεγίστην απόλαυσιν της τέχνης που τάχα υπηρετώ, την αντλώ από κρατήματα, σονάτες και φούγκες, τα ύψιστα της μουσικής δημιουργήματα.