Τα 4 αυτά πρελούδια τα έγραψα με αφορμή μιαν επικείμενη συνάντηση ύστερα από πολλά χρόνια της φίλης μου τσιμπελίστας Αγγελίνας Τκάτσεβα και του φίλου της μαέστρου και συνθέτη Λεονίντ Ντεσυέτνικωφ. Γράφτηκαν τον Οκτώβρη του 2007 και είναι μια πρώτη απόπειρα σύνθεσης με τη μέθοδο του 49χορδου που ανέλυσα στο προηγούμενο ποστ.
Ως κλίμακα μεταχειρίζομαι την διατονική του παραδείγματος, ενώ η σειρά σε pitch classes είναι: A-F#-C#-F-C-G-Eb-E-D-Ab-Bb-B.
η παρτιτούρα σε pdf
τα ακούτε παίζοντας το βίντεο. Ερμηνεύει ο Fin Pian.
Πριν από 3 εβδομάδες
2 σχόλια:
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα μουσική. Το "Σύστημα" παρέχει "ακουστή" ομοιογένεια και συνοχή στα κομμάτια. Το επόμενο βήμα κατά τη γνώμη μου είναι να περιλάβει το 'Σύστημα" και τη Μορφή, αλλά και άλλες μουσικές παραμέτρους.
Ήδη έχω επεξεργαστεί τη διεύρυνση του συστήματος. Το καθιστώ ανοικτό σε κάθε αριθμό χορδών μέχρι τις 88 που είναι η έκταση του πιάνου. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να προσαρμοστεί σε οιαδήποτε έκταση. Πχ επιλογή 27 χορδών από την έκταση του βίρτζιναλ. Θα παρουσιάσω προσεχώς αυτή τη διεύρυνση που ουσιαστικά καθιστά ανοικτό το σύστημα στο πλήθος των χορδών.
Το επόμενο, ή μάλλον τα επόμενα βήματα που εισηγείσαι με απασχολούν. Όμως, ένας διευρυμένος ολοκληρωτικός σειρα'ι'σμός που μοιάζει να είναι η κατεύθυνση, δεν με αφήνει χωρίς επιφυλάξεις. Η υποδούλωση σε αυτοματισμούς είναι επικίνδυνη, κυρίως γιατί ουσιαστικά οδηγεί στο "ένα και μοναδικό έργο" που είναι ο ίδιος του ο εαυτός: ένα έργο ίδιο με το σύστημα του. Τα συστήματα πρέπει να είναι τόσο ανοικτά όσο χρειάζεται για περιορίζουν την ασυδοσία, και τόσο κλειστά όσο πάλι χρειάζεται ώστε να μην μας καταστήσουν αναίσθητους.
Δημοσίευση σχολίου