Ηχογράφηση της Α' εκτέλεσης από την συναυλία της 4ης Ιουνίου 2011 στην αίθουσα συναυλιών του Μουσικού Γυμνασίου Πειραιά. Ερμηνεύει ο Απόστολος Ντάρλας.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρτιτούρα ρυθμίζοντας την προβολή του βίντεο σε HD (720p) και βλέποντάς το σε πλήρη οθόνη.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρτιτούρα ρυθμίζοντας την προβολή του βίντεο σε HD (720p) και βλέποντάς το σε πλήρη οθόνη.
Η ενδοχώρα του πιάνου με τα πλούσια ηχοχρώματά της, παρότι δελεαστική, δεν απετέλεσε την βάση οργάνωσης αυτού του κομματιού. Αποτελεί μάλλον το επίχρισμα. Η σύνθεση είναι φθογγοκεντρική. Η οργάνωση του φθογγικού υλικού αποτελεί την βαθεία δομή του κομματιού. Η μορφή προκύπτει από μία σειρά επεισοδίων, που καθένα τους απαρτίζεται από μικρότερα προδιαγεγραμμένα συμβάντα -άλλοτε αυστηρά, άλλοτε πολύ χαλαρά οργανωμένα - τα οποία είναι αφορμές για παιχνίδι με βάση μικρές φθογγικές ομάδες (τεσσάρων-πέντε φθόγγων). Το παιχνίδι αυτό διεξάγεται σε προκαθορισμένες ανά επεισόδιο περιοχές του πιάνου, συμπαρασύροντας στις οργανωτικές ιδέες του και την ποικιλία ηχοχρωμάτων της ενδοχώρας του.
Το έργο γράφτηκε με παρότρυνση του φίλου συνθέτη και πιανίστα Απόστολου Ντάρλα και του είναι αφιερωμένο.
5 σχόλια:
Εξαιρετικό κομμάτι και πολύ ωραία εκτέλεση!
Ευχαριστώ Δημήτρη για την ακρόαση.
Ο Απόστολος Ντάρλας πέρα από ένας ιδεολόγος και οξύνους ερμηνευτής (εξίσου και συνθέτης) είναι αξιοθαύμαστος για το πώς διαχειρίζεται αυτή καθ' αυτή την έννοια συναυλία. Παίζει με το ίδιο πάθος και μπροστά σε ένα κοινό 500 ανθρώπων και μπροστά σε .... αν δεν έλειπες ταξίδι και μπορούσες να παρευρεθείς θα ήμασταν σύνολο 17...
Ως προς την ερμηνεία σε σχέση με την παρτιτούρα, πραγματικά χάρηκα τις πρωτοβουλίες του και την γενικότερη προετοιμασία του απέναντι σε αυτό που λέγεται "αίσθηση" για να μην πω "διαίσθηση". Σαν παλιός (πριν ασχοληθώ με τη σύνθεση) αυτοσχεδιαστής, πιστέυω ότι "άνοιξε" το κομμάτι.
Να σημειώσω στο περιθώριο ότι πρόκειται και για ένα σημειογραφικό επίτευγμα στο Finale.
Και μια ας την πούμε μουσικολογική - ιστορική παρατήρηση:
Όταν το άκουσα θεώρησα ότι μας πάει πίσω αρκετές δεκαετίες, στις αναζητήσεις των Cowell, Cage ή ακόμη και Χρήστου. Γιατί όμως η νεοτονικότητα, η Νέα Απλότητα και η Νέα Πολυπλοκότητα να είναι εκφάνσεις του Μεταμοντέρνου κι όχι και η Νέα avant garde;
Δεν χρειάζεται να ανοίγεις πάντα “νέους” δρόμους - εξάλλου αυτό είναι ντεμοντέ στις μέρες μας - μπορείς να περπατάς παλιούς με “νέα” διάθεση.
Δημήτρη, περί του γραφιστικού μέρους, όσο κι αν παιδεύτηκα, είναι βέβαιο ότι στο μέλλον, αυτό που πέτυχα με κόπο σήμερα, θα πραγματοποιείται πανεύκολα αύριο. Είμαστε «θύματα» μιας εποχής συνεχών μεταβάσεων, η τέχνη του μουσικού αντιγραφέα έχει γίνει υποχρεωτική δουλειά των περισσότερων συνθετών…. εύστοχα προσδιορίζεις ότι τα γραφιστικά επιτεύγματα έχουν περιθωριακή αξία.
Επίσης, έμμεσα αποστασιοποιείσαι από τον πανικό των ιστορικών και κριτικών της τέχνης. Οι όροι νεορομαντισμός, νεοκλασικισμός δεν περιγράφουν τίποτε άλλο παρά την αδυναμία της κριτικής και της ιστορίας, ειδικά της Τέχνης, να αντιληφθεί ότι στον πολιτισμό δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό η γραμμικότητα της συνήθους ιστορικής αντίληψης. Ο καλλιτέχνης δεν είναι γνήσιο τέκνο της Εποχής του αλλά νόθο τέκνο του Χρόνου.
Δημοσίευση σχολίου